Overdenking KC18-2024 - Gods belofte is niet komen te vervallen

Zondag is het Israëlzondag. In de tijd van de grote Joodse feesten staan wij op deze zondag altijd extra stil bij onze verbondenheid met het volk Israël. Het is het volk dat van de aartsvaders afstamt en waaruit Christus is voorgekomen. Onze Heer Jezus is nooit christen geweest. Hij vierde de grote feesten Rosh Hashanah, Yom Kippur, Sukkot en Simchat Torah. Hij ging dan vaak naar Jeruzalem.

Komende week is het ook een jaar geleden dat die afschuwelijke aanslag vanuit Gaza gepleegd werd. Ten minste 1.300 burgers en militairen werden gedood. Naar schatting 250 personen werden gevangen genomen en als gijzelaars naar Gaza overgebracht. Israël reageerde met een invasie in de Gazastrook en hevige bombardementen. Vanuit Libanon is vooral het noorden van Israël voortdurend bestookt met raketten. De situatie lijkt uitzichtloos, zeker ook gezien de escalaties van de afgelopen weken.

Hoe stellen wij ons op als christenen in Nederland? Wat is onze taak?

Over de politiek denken we allemaal verschillend. In Nederland denken en stemmen christenen heel verschillend. Je zou denken dat we vanuit onze Bijbelse opdracht zouden komen tot een eensluidend beleid ten aanzien van armoede, vluchtelingen en milieu, maar dat is niet zo. We leggen verschillende accenten, vanuit ons menselijk denken, soms onderbouwd vanuit de Bijbel.

Zo denken we ook verschillend over de politieke situatie in Israël. Een land mag zichzelf verdedigen, maar waar ligt de grens? Heet iets nog steeds zelfverdediging als je de bovenliggende partij bent? De spanningen gaan ook decennia terug. Persoonlijk denk ik dat het niet in Gods plan kan passen dat talloze onschuldige mensen lijden. Maar wanneer ben je onschuldig en wanneer hoor je bij het systeem? Zelfs door de kiezers in de staat Israël wordt verschillend gedacht over hoe de leiders nu moet handelen.

Waar we het volgens mij vanuit de Bijbel wel over eens moeten zijn is dat Israël Gods uitverkoren volk is. Maar dat maakt hen niet automatisch tot goede mensen die de juiste keuzes maken. Daarmee worstelt Paulus ook in de brief aan de Romeinen (hst. 9-11). Gods beloften zijn niet komen te vervallen. Dat kan niet. God koos Abraham om tot een zegen te zijn voor de volken. God sloot met Israël een verbond ook al wist Hij dat zij Zijn verbond regelmatig ontrouw zouden zijn. God gaf het Zijn wet, de Thora, om daaruit te leven en daarin staan talloze richtlijnen om trouw te zijn en ook om na ontrouw de relatie te herstellen.

En toen deed God het onvoorstelbare: uit Israël kwam de Mensenzoon voort die de Wet geheel vervult. In Hem mogen de volken delen in het heil dat God door Israël bewerkt. En waarom zag Israël dat ook niet gelijk in? Politieke overwegingen? Religieuze overwegingen? Voor Paulus past dat in het plan dat God heeft met alle volken. Het geeft ons de kans om aan te sluiten bij de weg die God met Zijn volk gaat. God is niet los verkrijgbaar. Zonder Israël geen redding.

Dat wil niet zeggen dat ik het met alles eens ben wat het huidige Israël doet. Maar wie ben ik? Ik wil een christen zijn, die de Eeuwige heeft leren kennen als de God van Israël. Ik wil Jezus volgen die huilend bad voor Jeruzalem (Luc. 19) En dus vouw ik ook mijn handen en bid. En ik zie uit naar het moment dat Romeinen 11: 26 waar wordt: ‘De redder zal uit Sion komen, en wentelt dan de schuld af van Jakobs nageslacht.’

Ds. Jaap van der Windt