Overdenking KC20-2024 - Danken als noodzaak

“Wees over niets bezorgd, maar vraag God wat u nodig hebt en dank hem in al uw gebeden. Dan zal de vrede van God, die alle verstand te boven gaat, uw hart en gedachten in Christus Jezus bewaren.” (Filippenzen 4: 6-7)

Afgelopen week was het mooi weer. Op dat soort dagen wandel ik graag met onze hond door de duinen. En omdat het hoogseizoen weer voorbij is, mag hij op verschillende plaatsen ook weer los van de lijn lopen. Je doet hem geen groter plezier dan hem een uur lang zijn eigen te laten gaan. En als er dan ook nog wat waterplassen zijn waar hij ongehinderd doorheen kan rennen, dan kan zijn dag niet meer stuk.

Aan het begin van zo’n wandeling merk ik dat alles wat me bezighoudt een grote rol speelt in mijn gedachten. Alle dingen die nog gedaan moeten worden, een preek waar ik niet goed uitkom, de situatie van een gemeentelid dat me nog bezighoudt. Maar hoe langer ik loop, hoe meer ik merk dat mijn aandacht verschuift. Waar ik eerst nog druk bezig ben met alles wat zich in mijn hoofd afspeelt, zie ik langzamerhand steeds meer van wat er zich om mij heen afspeelt. Al wandelend kom ik als vanzelf tot een gebed. En als dat gebeurt, dan verschuift er ook iets in mij. De bezorgdheid verdwijnt en er komt dankbaarheid voor in de plaats. Het is alsof je zorgen maken en dankbaar zijn niet tegelijkertijd kunnen.

In Filippenzen 4:6 lezen we dat dit een belangrijk geestelijk principe is. Niet bezorgd zijn, maar God vragen wat je nodig hebt én Hem danken. Het is een heel bekende Bijbeltekst die ook vaak op ansichtkaarten staat afgedrukt. De zin die erna volgt in Filippenzen 4:7 is echter minstens zo belangrijk. Want als we onze zorgen bij de Heer brengen en Hem danken, dan is dat niet alleen een opdracht maar heeft dat ook mooie consequenties. Als we Hem zoeken om te bidden en te danken, dan klinkt de belofte dat daardoor Gods vrede ons hart en onze gedachten zal bewaren.

De belofte heeft twee kanten in zich. Allereerst ontvangen we Gods vrede. En dan kun je inderdaad zeggen dat wanneer je Gods vrede ervaart, er geen ruimte is voor zaken die daar haaks op staan. Waar zorgen zijn, kan geen dankbaarheid zijn. Op jezelf gericht zijn, sluit op een bepaalde manier het ontvangen van Gods vrede uit.

Maar het gaat nog verder. De Heer wil door met Zijn vrede in ons aanwezig te zijn, ons hart en onze gedachten bewaren. Daardoor blijven we in Zijn nabijheid. Zo beschermt Hij ons hart en ons verstand tegen piekeren en tegen zorgen maken. Zo blijven we meer op Hem en Zijn waarheid gericht.

Komende week is het weer dankdag. Dat is een mooie traditie, maar bezien vanuit Filippenzen 4 kun je het zelfs een noodzaak noemen. Samenkomen om de Heer te danken, omdat Hij ons belooft dan te vullen met Zijn vrede die ons hart en gedachten beschermt in Christus Jezus. Dat is geen makkelijke belofte als oplossing om positief te denken. Het is een belofte die ons vrijmaakt, omdat we onze zorgen en onze dank neerleggen bij Hem.

Mijn eigen positieve ervaring met een wandeling die je geestelijke ruimte geeft is overigens niet uniek. Het effect van wandelen is zelfs wetenschappelijk bewezen en een vaak toegepaste werkwijze in de hulpverlening. Wist u dat zowel ds. Jaap als ik ook veel gesprekken in het pastoraat wandelend voeren? We noemen dat vaak een Emmaüs-rondje, naar aanleiding van de Emmaüsgangers die samen liepen maar waar uiteindelijk de Heer als Derde met hen meeliep. Bel ds. Jaap of mij gerust eens op, om zo’n afspraak te maken.

Hartelijke groet, ds. Barbara